Nas ribeiras vagando da mar, as verdes olas mira Argelina e contando as horas que van pasando verte bágoas a soas. Os seus lindos ollos de ceo no horizonte fixa, por ver si atopa un consolo ¡mais ai!, que é van o anhelo que o seu corazón acubilla.
O seu amante díxolle alí desde o seu buque velero: «Agarda Argelina aquí: Que si hoxe deixarche prefiro, mañá virei por ti.» E decata a noite longa que silenciosa corría viu pasar; pero no seu impía, crüel desventura amarga non viu que a súa ben volvía.
E o día tamén chegou: Mais foi que chegase en balde, que o ben que ansiosa esperou, consolo do mal tirano, polo mar non pareceu. E alí aínda está mirando á mar movible, por ver si a mar dálle o que talvez imposible para Argelina será.
E vendo ao fin reducidas as súas esperanzas en nada, vendo no vento esparcidas, as ilusións perdidas, a súa bienandanza frustrada; mirando ao ben que se afasta co seu fugitivo encanto, dixo en tristísima queixa: «Por que tan soa déixame, cando eu amáballe tanto? Por que si tras el corrín? Por que si ata aquí cheguei? Por que si tanto esperei a verlle máis non volvín? Non comprendeu que sen el, fóra un tormento a miña vida, onde gardase escondida enche unha copa de hiel?
¡Adeus, ventura dun día! ¡Adeus, delicia soñada, onde mirei estampada toda a esperanza miña! ¡Xa nunca máis che verei, que o rudo penar que sento irame consumindo lento, e de dor morrerei! ¡Adeus, fermosa ribeira onde a miña esperanza deixo xa para sempre me afasto da túa beira placentera. Mais si vindo el aquí oíses o seu doce canto, contéstalle, dille canto, canto por el padecín!...»
. . . . . . . . . . . .
Xa a súa vivenda tornando soubo despois que esquecida foi do seu amante, e prostrada non resistiu a súa dor. E encerrándose na tumba tanta beleza nun día ninguén pensou que morría ¡dun desengano de amor! .
Rosalía de Castro
No hay comentarios:
Publicar un comentario